YALNIZLIĞA ALIŞMALI - Can DÜNDAR
Bavulları hep toplu durmalı insanın ... Bir gün telefonların hiç çalmayabileceği
hesaplanmalı ... Tül perde arkasından misafir yolu gözlemekten vazgeçmeli
...
İhanetlere , terk edilmelere, bir başına bırakılmalara hazırlıklı olmalı
...
Yalnızlığa alışmalı ... Çünkü "Omuz Omuza" günlerin vakti geçti.
Dayanışma günümüz
borsasının değer kaybeden hisse senetlerinden biri artık ...
Bireyin keşif çağı, geride kırık dökük yalnızlıklar bıraktı. Terörün
bile bireyselleştiği
çağdayız. Zaman, birlikten kuvvet doğurma zamanı değil. Zaman tek başına
dimdik
ayakta kalmayı becerme zamanıdır... İşte o yüzden alışmalı yalnızlığa
...
Sokaklar dolusu ıssızlıkla baş başa yaşamayı göze almalı insan
...
Güvendiği dağlardaki karlara bakıp ders çıkarmalı ...Hüzünlü bir şarkıyla
paylaşılan gecelerde başını dayayacak bir omuz arama huylarından vazgeçmeli...
Sofrada tek tabağa, tabakta az yemeğe alışmalı ...
Romanlardan yalnızlığı yücelten paragraflar asmalı evin en görünür
duvarlarına ...
"YALNIZLIK PAYLAŞILMAZ / PAYLAŞILSA YALNIZLIK OLMAZ "
dizeleriyle başlamalı güne ... Telesekretere "Şu anda size cevap
verebilecek
kimse yok " denmeli, "Belki de hiç olmayacak ..." .
Cevapsızlığa, sessizliğe ısınmalı ... Oysa sessizlik haksızlığa alkıştır.
Haklılığın onuru yaşatır insanı ... Susmanın utancı öldürür ...
O yüzden en sessiz gecelerde "Doğruydu, yaptım" la teselli bulmalı
insan ...
Feryada komşuların yetişmemesine, soğuk duvar diplerinde sessizce ağlaşmaya
alışmalı ...
Kendiyle hesaplaşmaya çalışmalı ... Gece yastıkla ağlaşmaya, sabah
aynayla gülüşmeye,
kendiyle hüzünlenip, kendiyle keyiflenmeye hazır olmalı ... Hep başını alıp
gidebilecek kadar
cesur, ama hep kalıp savaşacak kadar gözü pek olabilmeli ...
Sessizliği sese dönüştürebilmeli... Ve sırt çantasını her daim hazır
tutmalı insan ...
Yollarla barışmalı ...
YALNIZLIĞA ALIŞMALI ...